Mariposa w drodze - blog o podróżach

Deszczowe niedzielne popołudnie - wreszcie można spokojnie pojeździć po Paryżu rowerem. Świat blichtru, wielkich pieniędzy, przepychu i snobizmu - to część Paryża między Placem Madeleine a Operą. Kiedy wyznaczano nowe dzielnice miasta - słynnego "wielkiego ślimaka" - to ta otrzymała zasłużony numer 1.  Wybierzemy się na północ od Placu Zgody - w Rue Royale . Latarnie na Placu Zgody w deszczu wyglądają jak teatralne dekoracje. Ulicę wytyczono na początku XVIIIw. wzdłuż murów obronnych Ludwika XIII. Wybudowane kamienice miały eleganckie, stylowe, jednakowe fasady. Dziś mają tu swoje lokale luksusowe sklepy. Warto zajrzeć na chwilę do wnętrza słynnej Cafe Maxim słynącej z secesyjnego wnętrza. Przy końcu ulicy znajduje się druga secesyjna perełka - restauracja Lucas Carton. Wejście do obu nie jest łatwe, ponieważ w dalszym ciągu zbiera się tu bogata elita, więc turyści z aparatami nie są zbyt mile widziani. Drewniane panele ze zdobieniami pełnymi arabesek i roślin są

DZIELNICA ŁACIŃSKA Wzgórze Ste-Genevieve pamięta czasy rzymskiego imperium. Na szczycie stała wtedy świątynia Bachusa, okolica wokół tętniła życiem. Nieopodal, w Cluny, można zwiedzić odkopane ruiny rzymskich term i areny. W późniejszych czasach Paryż obronną ręka wychodził z najazdów Hunów czy Franków. Wierzono, że w Vw. św. Genowefa ocaliła miasto przed najazdem Attyli, uznano ją więc za patronkę. Leżące  w tej części  opactwo św. Genowefy zostało  w IXw. zrównane z ziemią przez Normanów. Później go odbudowano, rosło w siłę, prestiż i bogactwo. Powoli stawało się ośrodkiem krzewienia nauki i sztuki. To tu w XIw. osiadł   Pierre Abelard , teolog, nauczyciel, cieszący się wielkim szacunkiem i uznaniem wśród studentów. Za nim podążyli inni, studenci, wykładowcy. Opuszczali oni dotychczasową główną siedzibę naukową - przyklasztorną szkołę Notre Dame. Powodem były różnice w interpretacji pism religijnych i nowe spojrzenie na teologię. I tak rozpoczął swoje funkcjonowanie nowy uniwersytet